Drakunkulus zwyczajny

©

Dracunculus vulgaris

Opis

Rodzina: Araceae

Roślina w naszych ogrodach spotykana dość rzadko, choć jej uprawa przypomina sposób postępowania jak u dalii.

Liście na długich mięsistych i nakrapianych ogonkach. Blaszka liściowa specyficzna dla tego rodzaju. Gruby nerw wykrzywiony na kształt okręgu, a na zewnętrznej jego stronie długie na 20 cm, szerokolancetowate liście, których może być od 9 do 15 sztuk. U niektórych egzemplarzy występują białawe szerokie kreski wzdłuż bocznych nerwów. Kolba kwiatowa wyrasta powyżej liści. Jej spatka może mieć nawet 50 cm długości i 20 cm szerokości. Spadix jest nieco dłuższy lub równy spatce. Po zapyleniu przez muchy (stąd zapach gnijącego mięsa) pojawiają się z początku zielone, a na końcu czerwono-pomarańczowe jagody. Roślina jest trująca, jednak jej bulwy są jadalne.

Występowanie

Gatunek występuje od Grecji po południowo-zachodnią Turcję. Preferuje siedliska ruderalne, obrzeża lasów, a także miedze i ścieżki wśród obszarów uprawnych.

Wysokość

Około 1 metra, lecz w cieplejszych strefach mogą być wyższe.

Termin kwitnienia

Najczęściej po połowie czerwca i kwitnie dość krótko.

Kolor kwiatu

Najwięcej w tej barwie jest koloru fioletowego, lecz do niego dolano czerwieni i brązu.

Stanowisko

Jeśli zapewnimy wilgoć może być pełne słońce, doskonale też poradzi sobie w miejscach, które mają około 10 godzin światła dziennie.

Wymagania i pielęgnacja

Gatunek preferuje gleby przepuszczalne, zasobne, dostatecznie wilgotne i o odczynie obojętnym. Jeśli pogodzimy się z rośliną mniej okazałą, urośnie prawie wszędzie poza jakimiś skrajnościami.

Roślinę można uprawiać w pojemnikach jeśli podniesiemy odczyn podłoża przez dodanie kredy oraz rozluźnimy glebę. W miejscach występowania rośliny coś takiego jak torf nie istnieje. Poza tym w pojemniku rośliny musimy regularnie dokarmiać dając na przykład 2 razy nawóz do roślin kwitnących i raz nawóz do roślin zielonych i znów 2 razy nawozimy nawozem do roślin kwitnących potem raz do roślin zielonych i tak na zmianę. Zimę bulwy z pojemników muszą zimować w niskiej temperaturze lecz zabezpieczone przed mrozem.

Mrozoodporność

Przyjmuje się, że można spróbować przezimować roślinę w gruncie na terenach leżących w strefach USDA 7a i wyżej. W naszym kraju jest to wąski pas ziem wzdłuż Odry. Niemniej powinno to być miejsce osłonięte i zabezpieczone przed nadmiarem wody w zimie. Jeśli ktoś dysponuje tylko jedną bulwą to radziłabym nie ryzykować i wykopać bulwę jesienią.

Rozmnażanie

Nasiona nie wymagają stratyfikacji. Szybciej uzyskamy kwiat rozmnażając przez młode bulwki, jakie jesienią znajdziemy przyczepione do bulwy macierzystej.

Choroby i szkodniki

Brak poważnych problemów z owadami lub chorobami.

Zastosowanie

Jedynie trzeba pamiętać, by unikać sadzenia w pobliżu okien, drzwi, chodników i innych często uczęszczanych miejsc. Wprawdzie przykry zapach trwa krótko, lecz mało kto go zniesie.

Uwagi

Gatunek został opisany przez Heinricha Schota i opublikowany w 1832 r.

Nazwa rodzaju ”Dracunculus” pochodzi z łaciny, lecz pochodzenie słów jest  greckie, słowo ‚draconis’ = smok i ’unculus’ = mały lub mały wąż. W pismach Pliniusza znajdziemy wyjaśnienie, że bulwa przypominała małego zwiniętego węża.

Nazwa gatunku „vulgaris” jest pochodzenia łacińskiego i oznacza tyle co pospolity.

A
A
A
Przypisy

---

Wykorzystano zdjęcia z następujących stron:

Liście+liście z – http://commons.wikimedia.org/wiki/Category:Dracunculus_vulgaris?uselang=pt