©
Onychium japonicum
Opis
Rodzina: Pteridaceae
Z uwagi na podobieństwo liści, angielskojęzyczna nazwa to ”Carrot fern”, czyli marchewkowa paproć.
Z pełzającego kłącza wyrastają na długich ogonkach duże, trójkątne w zarysie i nawet poczwórnie podzielone liście. Mają żywozielony kolor.
W ramach tego samego gatunku występują dwie formy różniące się nieznacznie, lecz nawet amator może je rozróżnić.
Onychium japonicum var. japonicum – ogonek liściowy żółto-zielony;
Onychium japonicum var. lucidum – cała roślina jest większa, poszczególne listki również większe, a ogonek liściowy prawie brązowy.
Różnic jest oczywiście więcej, lecz wystarczy te znać by rozróżnić obie formy. Druga forma występuje bardziej na południe od Japonii i Chin.
We wrześniu na spodzie liści pojawiają się zarodniki.
Występowanie
Gatunek pochodzi z Chin, Japonii i Korei i północnych Indii. Siedliskiem są kamieniste gleby w pobliżu lasów jak i pęknięcia litych skał nadmorskich zwanych klifami. W krajach położonych bardziej na południe powszechniej występuje druga forma.
Wysokość
W naturze var. japonicum ma około 60 cm, a var. lucidum przekracza 80 cm.
Stanowisko
W naszym klimacie po pierwsze dobrze osłonięte. Paproci raczej nie sadzi się w pełnym słońcu. Ten gatunek słabo rośnie posadzony w pełnym cieniu. Najlepszym rozwiązaniem jest coś pośredniego, czyli około 4-5 godzin słońca, a później jasny cień.
Wymagania i pielęgnacja
Możemy ją u nas uprawiać ponieważ jej stanowiska znajdują się dość wysoko, nawet ponad 2 400 metrów nad poziom morza. Temperatura na tej wysokości mimo ciepłej strefy jest wystarczająco niska. Jednak jej pochodzenie narzuca nam konieczność spełnienia kilku warunków. Ziemia musi być przepuszczalna, o sporej zawartości próchnicy i zawsze dostatecznie wilgotna. Lasy w tamtych strefach i na wyspach mają wysoką wilgotność w powietrzu, więc i u nas będzie sobie to cenić w okresie wegetacji.
Cechą gatunku jest bardzo późne pojawianie się liści nad ziemią. Najczęściej końcówka maja, jeśli jest ciepło. By w czasie prac nie uszkodzić pąków będących blisko powierzchni, warto zostawić zmarznięte liście do czasu pojawienia się nowych. To najlepszy sposób oznaczenia. Ponieważ to roślina kłączowa, więc co roku będzie nieco większa. Jeśli zdecydujemy się na wbijanie wielu patyków po obwodzie to i tak możemy jej tam nie znaleźć w całości. Często tak się dzieje, że zwalamy na mróz, a sami karczujemy sobie roślinę.
Mrozoodporność
W naszym kraju standardowo przyjmuje się strefę USDA 7a z temperaturami do -17,8 0C. Oczywiście przy właściwym stanowisku i uprawie. Do uprawy musimy zaliczyć zabezpieczanie kopczykiem kłączy. W przypadku takich roślin można na kopczyk z suchych choć kompostowanych trocin nałożyć dużą doniczkę typu misa. Dodatkowe zabezpieczenie przed zimnem, ale także przed nadmierną wilgotnością. Trociny pozostaną prawie suche co zawsze lepiej chroni niż mocno wilgotna ziemia. Oczywiście można dać kopczyk z ziemi, ale całą zimę będziemy się bać.
Rozmnażanie
Dość dobrze i szybko wyrasta z zarodników.
Podział starszych egzemplarzy. Robimy pod koniec lata, by roślina miała czas się zakorzenić przed zimą. Dzielenie paproci wiosną zawsze kończyło mi się klapą.
Choroby i szkodniki
Jedyny problem to nornice wyjadające kłącza i ślimaki zjadające liście. Naprawdę trzeba chronić roślinę przed pożarciem.
Zastosowanie
Wszelkie dobrze osłonięte miejsca w typowym półcieniu. Można roślinę uprawiać w pojemnikach, lecz na zimę trzeba mieć pomieszczenie zabezpieczone przed ujemnymi temperaturami, lecz po połowie stycznia temperatura ziemi nie może wzrosnąć powyżej +8 0C. Inaczej pomieszczenie powinno być widne bo mogą pojawić się wschody.
Uwagi
Nazwa rodzaju ”Onychium” pochodzi ze starożytnej greki gdzie słowo ‚onychium’ = pazur. Odniesienie do drobno pociętych listków w kształcie przypominającym pazurki.
Nazwa gatunku ”japonicum” jest związana z miejscem występowania.
Wykorzystano zdjęcia z następujących stron:
Zarodniki na liściu – http://www.plantsystematics.org/imgs/robbin/r/Pteridaceae_Onychium_japonicum_22516.html
Dodaj komentarz