Ułudka

©

Omphalodes

 

Ułudka kapadocka

 

Opis

Rodzina:Boraginaceae – ogórecznikowate.

Spośród 25 gatunków zaliczanych do tego rodzaju, uprawiana jest jedna roślina jednoroczna oraz trzy byliny wraz z ich odmianami.

Bylinami są kwitnące wiosną O. cappadocica i O. verna oraz O. luciliae kwitnąca wczesnym latem.

O. cappadocica – ma rozgałęzione, szczytowe grona jaskrawoniebieskich kwiatów z białawym oczkiem wznoszące się wiosną ponad liśćmi. Lśniące, owalne do sercowatych, owłosione liście odziomkowe wyrastają z kłączy gęstymi pióropuszami. Pochodzi z Azji Mniejszej. Jej najpopularniejsze odmiany to:

‚Cherry Ingram’ ma większe, ciemniejsze, niebieskie kwiaty.

‚Starry Eyes’ ma niebieskie płatki z szerokimi białymi brzegami.

O. luciliae – górska roślina o luźnych wierzchotkach jasnoniebieskich kwiatów, często różowych w pąku, wznoszą się latem ponad szaroniebieskimi, mięsistymi, eliptycznymi liśćmi. Trudno się przyjmuje. Pochodzi z Grecji i Turcji. Najlepiej rośnie na osypiskach, w żwirowatej, wapiennej glebie lub w zimnej szklarni. Nie lubi wilgoci zimą.

O. verna – najpopularniejsza u nas ułudka wiosenna. Luźne, szczytowe grona bladoniebieskich kwiatów z białym oczkiem pojawiają się wiosną na łodygach wysokości 20 cm. Liście są ciemnozielone, owalne. Szybko się rozrasta przez podziemne rozłogi. Rodzima dla górskich lasów południa Europy.

Forma ‚Alba’ ma czysto białe kwiaty.

Występowanie

Europa i Azja Mniejsza.

Wysokość

W zależności od odmiany i gatunku od 1- do 30 cm.

Termin kwitnienia

IV – V. Omphalodes luciliae kwitnie późnej – najwcześniej w końcu czerwca.

Kolor kwiatu

Różne odcienie niebieskiego i biały.

Stanowisko

Najlepsze są stanowiska o wystawie północno-wschodniej. Rośliny mają światło podczas najchłodniejszej części dnia potem kiedy robi się ciepło mają cień. Na każdym innym stanowisku trzeba sadzić w miejscach ocienionych. O. luciliae lepiej sobie radzi z większą ilością światła, ale jako roślina górska woli chłodniejsze miejsca.

Wymagania

W przypadku O. cappadocica i verna wymagania glebowe są przeciętne. Gleby powinny być przepuszczalne, przeciętnie zasobne, o odczynie od lekko-kwaśnego do obojętnego. Potrzebują jedynie by gleby dobrze utrzymywały wilgoć. Jest to szczególnie potrzebne w okresie kwitnienia. Większe wymagania stawia O. luciliae, której powinniśmy zapewnić gleby o odczynie minimum obojętnym, a najlepiej zasadowym. Mimo swej bardzo dobrej przepuszczalności powinny zawierać dużo próchnicy. Dlatego przy jej uprawie raczej przygotowujemy samodzielnie podłoże w którym ma rosnąć. Dodatkowym wymogiem jest zabezpieczenie jej przed nadmiarem wody w zimie. Są to wprawdzie standardowe wymagania roślin górskich ale dość trudne do spełnienia jeśli chcemy uprawiać je na nizinach, dlatego nie polecam jej uprawy osobom, które zaczynają swą przygodę z ogrodem tym bardziej, że dwa wcześniejsze gatunki są nie mniej ładne a bardziej przystosowane do warunków nizinnych.

 

Mrozoodporność

Wystarczająca jedynie w zimniejszych rejonach kraju w przypadku bezśnieżnych i ostrych zim warto roślinę okryć.

Rozmnażanie

Wszystkie trzy gatunki można rozmnażać przez wysiew nasion. Nasiona wysiewamy wiosną po wcześniejszej stratyfikacji. Przy czym wschody u O. luciniae mogą się rozciągnąć do nawet 3 miesięcy, a ich procent też nie jest imponujący.

Z racji dość szybkiego rozrastania się przez odrosty korzeniowe co roku wiosną i tak musimy je przycinać i wykopywać. Jeśli te odrosty korzeniowe wykopiemy z bryłką ziemi mamy doskonałe sadzonki. Tym sposobem rozmnażamy wszelkie odmiany.

Choroby i szkodniki

Z racji swej zwartej masy liści są dobrym miejscem dla wszelkiej maści ślimaków.