Kolkwicja chińska

Kolkwitzia amabilis

Opis

Rodzina:Caprifoliaceae – Przewiertniowate

Jest krzewem zrzucającym liście na zimę.

Obfite kwitnienie i bardzo elegancki, lekko zwieszony pokrój sprawia, że krzew, jest szczególnie wart polecenia do uprawy w naszych ogrodach. Cechą charakterystyczną jest łuszcząca się kora  na starszych pędach. Liście kolkwicji są żywo zielone, lancetowate, nie przebarwiają się jesienią i opadają zielone. Niezwykle dekoracyjne kwiaty zebrane są w duże, luźne baldachogrona wyrastające gęsto obok siebie na całej długości łukowato zwieszających się pędów. W sierpniu miejsce kwiatów zajmują brązowe, szorstko owłosione torebki nasienne, również dekoracyjne, które długo jeszcze zdobią krzew.

Występowanie

Pochodzi z Chin.

Wysokość

Dorasta do 2 metrów.

Termin kwitnienia

Koniec maja – czerwiec.

Kolor kwiatu

Różowy – ciemniejszy z zewnątrz i jaśniejszy od środka.

Stanowisko

Najefektowniej kwitnie w pełnym słońcu.

Wymagania

Krzew łatwy w uprawie, jako że do uprawy nadają się wszystkie typy gleb ogrodowych.

Dobrze znosi okresowe przesuszenie,

Są dwie szkoły dotycząca ciecia krzewu.

Pierwsza zaleca starsze krzewy odmładzać co trzy lata, usuwając stare lub zbyt gęsto rosnące pędy, poza tym nie ciąć, aby nie zepsuć naturalnie ozdobnego pokroju krzewu,

Druga zaleca aby każdego roku po przekwitnięciu kwiatów, usuwamy wszystkie pędy, które już wydały kwiaty, aby pobudzić rozwój nowych pędów.

Natomiast stare obumierające gałęzie oraz części przemarzniętych zimą pędów, usuwamy pod koniec zimy.

Ja mam ten krzew i do tej pory skłaniam się do zaleceń pierwszej szkoły.

Mrozoodporność

Młode rośliny są wrażliwe na mrozy. Należy je na okres zimy zabezpieczyć. Starsze egzemplarze przemarzają tylko w czasie surowych zim do granicy śniegu. W następnym roku po przemarznięciu jednak dobrze odrastają z nieuszkodzonych przyziemnych części pędów.Przy czym dotyczy to najzimniejszych części kraju w pozostałych rejonach jest w pełni mrozoodporna.

Rozmnażanie

Przez pobierane od bardzo późnej jesieni do końca zimy sadzonki zdrewniałe(20-25 cm kawałki pędów grubości ołówka) i ukorzeniane wiosną.

Inną metodą jest ukorzenianie sadzonek pędowych. Pobieranie sadzonek dokonujemy na przełomie czerwca i lipca. Z pędów bocznych które mają jeszcze zieloną lub czerwonawą korę wycinamy 20 cm wierzchołki pędów. Skracamy pęd tak by pod ostatnimi liśćmi pozostał tylko centymetrowy kawałek pędu. Usuwamy liście z co najmniej jednego węzła, a najlepiej z dwóch. Usuwamy także szczyt sadzonki. Tak przygotowaną sadzonkę zanurzmy w ukorzeniaczu do roślin zielnych. Następnie robimy otwór w podłożu(mieszanina piasku i torfu najlepiej pół na pół) i wkładamy sadzonkę. Ziemię obciskamy wokół niej i pojemnik podlewamy. Pojemnik stawiamy na miejscu widnym ale nie na słońcu. Jeśli sadzimy w doniczkach to nakładamy torbę foliową. Przy większej ilości sadzonek warto postarać się o inspekt. Tam posadzone sadzonki okrywamy folią wspartą na podpórkach. Na zimę zamykamy  jeszcze okna inspektu i tak pozostają sadzonki do wiosny. Sadzonki w doniczkach dołujemy w gruncie i zabezpieczamy przed mrozami.

Choroby

Odporny na choroby i szkodniki.

Uwagi

Roślinę tę odkrył dla zachodniego świata E. H. Wilson w czasie podróży do Chin w 1901 r. Nowy rodzaj nazwano Kolkwitzia na cześć berlińskiego profesora botaniki Richarda Kolkwitza.